شیوه زندگی عشایری تعیین کننده بود زندگی روزمره پویای مردم عشایر اجازه مصالح و سازه های پیچیده و شکننده را نمی داد.
عشایر از موادی که در دسترسشان بود استفاده می کردند: پشم بز و گوسفند پشم گوسفند و بز قیچی شده خیس شده بود و بارها و بارها فشرده می شد و سپس فرش درست می کردند انواع فرش 700 شانه تراکم 1200 امروزه رواج یافته است.
بافندگی های ساده و مهمتر از همه افقی که برای این منظور استفاده می شد قابل حمل و نقل بودند. دو تیر چوبی که روی زمین بسته شده بودند، زنجیره ای از پشم را می پوشاندند.
هدف از کشیدن نخ‌های پشمی از میان پارچه، ایجاد ساختاری قوی‌تر و متراکم‌تر بود که نرم و مقاوم در برابر سرما بود. نوعی فرش نمدینتیجه بود بافندگی های عمودی هنوز در سرتاسر جهان پخش نشده بودند.
با این حال، چگونگی انتقال “جرقه” از یک قبیله به قبیله دیگر را نمی توان دقیقاً ردیابی کرد.
فرش‌های درباری از خلاقیت محافل هنرمندانی که به‌ویژه برای این کار به کار گرفته شده‌اند، نشأت گرفته‌اند که از شهرت زیادی برخوردار بودند.
آنها در درجه اول به نمایش و تجلی نمادین قدرت حاکمان یا قدرت امپراتوری مشغول بودند.
موتیف اصلی معمولاً یک مدال مرکزی است – لحن را تنظیم کرد و در گوشه های فرش ادامه یافت. اندازه فرش های تصفیه شده به اندازه نمایش سناریوهای دقیق جذاب بود.
شاه عباس، به ویژه، متعهد به ترویج مستمر قالیبافی به عنوان یک صنعت بود – نتیجه این کار، نقوش گل و عربی یکنواخت از ابریشم بود که با بهترین نخ های طلا و نقره در هم آمیخته شده بود.
به دلیل غنای جزئیات، این طرح های باشکوه ابتدا به صورت گرافیکی کشیده شده و سپس گره خورده اند. تقاضا برای این فرش همچنان بر تجارت بین اروپا و ایران حاکم بود.
برخلاف کارهای عشایری که در آن تار، پود و شمع از پشم ساخته می‌شد، تمرکز در ساخت دربار بر موادی مانند ابریشم و پنبه بود.
مواد مورد استفاده برای شمع – ابریشم، پشم گوسفند و موی بز – برای کیفیت، اپتیک و اپتیک تعیین کننده هستند.
فرش های شرقی می توانند پرز ضخیم داشته باشند یا به صورت نازک بافته شوند.
از اندازه یک دستمال کاغذی تا 1000 متر مربع از بهترین صنایع دستی، همه چیز گنجانده شده است. سنه ایرانی و گره گیرود ترکی در هنر قالی بافی غالب است.
فرش شرقی نام یک منطقه جغرافیایی، استان یا شهر (مثلاً تبریز، قوم، تهران و غیره) را دارد و اطلاعاتی در مورد منشأ آن ارائه می دهد.
فرش کلاسیک ایرانی با نقوش شناخته شده خود در قرن هجدهم توسعه یافت.
بررسی های اقتصادی باعث شد که بازار فرش در قرن نوزدهم به شدت سقوط کند.
تا قرن بیستم بود که دوباره کپی‌هایی از فرش‌های کلاسیک ایرانی تولید شد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.